تقریبا همه ی کشورهای دنیا در مقابله با ویروس کرونا استراتژی یکسانی را برگزیده‌اند: جلوگیری از شیوع. بریتانیا می خواهد راه دیگری را پیش گرفته و استراتژی ابتلای دسته جمعی به ویروس برای مصون کردن مردم در مقابل آن را دنبال کند.

این راهبرد می گوید شیوع ویروس را مدیریت کنیم تا مردم در مقابل آن مقاوم شوند.

موضع دولت آن است که اگر محدودیت‌ها را زودتر از موقع به اجرا بگذارد ، مردم پس از گذشت مدتی دلزده و خسته می شوند و آن محدودیت‌ها را رعایت نخواهند کرد. چنین است که مقامات بهداشتی حتی ایزوله کردن افراد مسن را هم هنوز زود می دانند. این استراتژی ریسک مبتلا شدن چهل میلیون نفر به ویروس کرونا را می پذیرد. پرفسور کریس ویتی و سر پاتریک والانس، بانیان این استراتژی بزودی مدل‌های کامپیوتری استراتژی خود را منتشر خواهند کرد. البته دویست و سی دانشمند رشته های مختلف علیه این استراتژی و ریسک‌های آن به دولت نامه نوشته اند. فارغ از این که کدام یک از دو راهبرد صحیح است، اتخاذ این شیوه ی مدیریت از طرف دولت بریتانیا درس های آموزنده و شگفتی دارد.

اول این که دولت و نظام پزشگی برای اتخاذ راهبردی کاملا متفاوت با دنیا و کاملا جسورانه و تجربه نشده در مورد این ویروس تا چه حد به خود و نظام درمانی کشور اعتماد دارد. دوم این که دولت تا چه حد از رابطه خود با مردم و سرمایه ی اجتماعی نهاد دولت در بریتانیا مطمئن است که می خواهد این مسیر حداقل از نظر سیاسی بسیار پرریسک را انتخاب کند. بعید است سیاستمداران هیچ کشور در حال توسعه ای جرات کنند و از سرمایه اجتماعی کافی برخوردار باشند که چنین راهبردی را برای مقابله با بزرگترین چالش دوران خود برگزینند.

حسین عبده تبریزی